Mowa ciała w biznesie

W relacjach zawodowych kontaktujemy się ze sobą na wiele różnych sposobów. Wyrażamy nasze myśli, intencje i emocje słowami. W pracy komunikacja werbalna jest podstawą nawiązywania relacji. Rozmowy, polecenia, porozumienia, negocjacje, umowy, dyskusje i spotkania zależą od języka mówionego. Jednak nie tylko komunikacja werbalna służy nam do porozumiewanie się. Do przekazywania informacji o sobie i wyciągania wniosków o innych służą nam: wygląd, grymasy twarzy, gesty rąk, ruchy oczu, sposób stania, poruszania się, siedzenia, gesty dłoni oraz dźwięk naszego głosu – jego ton, tempo, siła i intonacja. Wszystkie te aspekty komunikacji niewerbalnej wpływają na to, co mówimy i mogą one zmienić znaczenie używanych przez nas słów. Nawet wtedy, gdy nie mówimy, możemy przekazywać innym jakiś komunikat.

Naukowcy, psychologowie, socjologowie i inni specjaliści od ludzkich zachowań od ponad stu lat formułują teorie na temat mowy ciała. Desmond Morris zwrócił uwagę na kilka uniwersalnych sposobów, jakie wykorzystujemy do porozumiewania się, a więc np. grymasy twarzy i gesty poruszania się. Inne badania, prowadzone przez psychologa Alberta Mehrabiana, sprawdzały siłę komunikacji niewerbalnej. Na podstawie tych badań okazuje się, że tylko 7 proc. wszystkich informacji, które uzyskujemy w rozmowie, czerpiemy ze słów. To oznacza, że pozostała część należy do komunikacji niewerbalnej. I tak 38 proc. kształtowane jest przez brzmienie naszego głosu – jego ton i wysokość, szybkość mówienia, głośność, akcent. Na pozostałe 55 proc. składają się wrażenia wizualne, związane z wyrazem twarzy i gestami naszego ciała. Tak więc większa część procesu komunikowania przebiega na poziomie niewerbalnym!

Pierwsze wrażenie robi się tylko raz Pierwsze 10 sekund wystarczy, by ocenić inną osobę.

W tym czasie odbiorca wyrabia sobie zdanie:
– Kim jesteś/ (ocenia Twój status społeczny, materialny)
– Czy jesteś godny zaufania?
– Czy jesteś wiarygodny i kompetentny?
– Czy jesteś inteligentny i warto z Tobą robić interesy czy nie?
– Jaki jesteś – wesoły, ponury, sympatyczny?
– Czy warto z Toba współpracować, czy nie?

(…)

przeczytaj cały artykuł w pliku PDF, poniżej:

Czasami, mimo starań, dyrektor musi rozstać się z pracownikiem. Jak zrobic to w delikatny sposób i na co zwracać uwagę w trakcie takiej rozmowy? Podpowiada Izabela Kielczyk, psycholog biznesu, trener wyższej klasy menedżerskiej. Zwalnianie nigdy nie jest proste. Czy są jednak sposoby, aby stało się łatwiejsze — zarówno dla dyrektora, jak i pracownika?

Tak, istnieje kilka zasad, którymi warto się kierować. Po pierwsze, wszyscy nauczyciele powinni wiedzieć, że procedury, którymi kieruje się ich szef podczas zwolnień, są przejrzyste. Właśnie dlatego już na samym początku procesu redukcji, dyrektor powinien zwołać zebranie i wyaśnić wszystkim, jaka jest sytuacja w szkole i że będzie trzeba zmniejszyć zespól. Musi też dokładnie wytłumaczyć pracownikom, na zatrzymaniu jakiego typu ludzi najbardziej mu zależy. Rozrzedzi to atmosferę w firmie i sprawi, że nauczyciele nie będą za jego plecami snuli domysłów, dlaczego pozbył się akurat tej, a nie innej osoby. Na koniec powinien zaprosić na prywatne rozmowy
ludzi, z którymi planuje się rozstać.

Jak powinna przebiegać taka rozmowa?

Niezależnie od powodu zwolnienia, zawsze warto podkreślić, za co ceni się daną osobę. Gdy jednak nie wywiązywała się dobrze z obowiązków, to takze trzeba jej powiedzieć. Mimo że na początku może tego nie docenić, będzie to dla niej dobrą wskazówką na przyszłość. Nie należy wtedy mówić jednak ogólnikami, np.: Nigdy nie mogłem na ciebie liczyć, ale odnosić się do konkretnych przykładów: Obiecywałeś, że się doszkolisz, a tego nie zrobiłeś. Gdy
zwalniamy osobę, która dobrze pracowała, ale inne osoby były od niej po prostu lepsze, dobrze jest to zaznaczyć. Mozna wtedy powiedzieć: Cenię ludzi z pasją, dlatego ich zatrzymuję. Ty nie brałeś udziału w kołach zainteresowań, nie zostawałeś z uczniami po godzinach. Dobrze wykonywałeś swoją pracę, ale w naszym zespole bardzo mocno cenimy zaangażowanie. (…)

(pełny tekst artykułu znajduje się w pliku PDF poniżej)

Paulina, 37-letnia dyrektor artystyczna w luksusowym magazynie dla kobiet. Wyrzucona z redakcji pierwszego dnia po macierzyńskim. Powód? Szef chce pracować z jej zastępczynią. Natalia, 35-letnia koordynator sprzedaży w hrmie lotniczej. Wyrzucona z pracy w pierwszym dniu po urlopie. Powód? Zmiana polityki firmy. Małgosia, 32-letnia architekt, samotna mama dwojga dzieci. Wyrzucona z pracowni architektonicznej w dniu powrotu do pracy. Powód? Likwidacja stanowiska.

WRACAJ! CZEKAMY

Paulina. Śliczna blondynka zwłosami związanymi wkoński ogon. Pewna siebie. Pogodna. Gdy zaczyna opowiadać, w jaki sposób została zwolniona z pracy, emocje wracają. Twarz przybiera ostrzejsze rysy, mówi szybciej, polyka wyrazy.

Opowiada i przeżywa wszystko od nowa, choć to wydarzyło się cztery lata temu. Widzę, że praca i gazeta były w jej życiu priorytetern. W redakcji była codziennie do końca ciąży. Szef chwalił, doceniał i zapewniał: czekamy na ciebie. Na jego prośbę wyszkoliła na zastępstwo graficzkę ze swojego zespołu. „Sama ją wybrałam. Nie chciałam nikogo z zewnątrz, tylko osobę, która zna gazetę”, opowiada. Podczas urlopu Pauliny miały ścisły kontakt. Ewa przynosiła materiały, radziła się. Na miesiąc przed powrotem Pauliny do pracy, zadzwonił szef ‚„Zmieniamy makietę pisma. Czekam na twoje pomysły. Poprosiłem też o to Ewę, zrobimy burzę mózgów”. Spięła się. Jeszcze jest na urlopie, właśnie wyjeżdża z rodziną do Szwecji… Zależało jej na pracy, więc zamiast wałęsać się z wózkiem beztrosko po Sztokholmie, kupowała i analizowała gazety. Myślała, jak i co zmienić, robiła notatki. Po powrocie zadzwoniła do naczelnego: „Mam pomysł”. Był zdenerwowany, mial nienaturalny głos. „,Wczoraj było zebranie w tej sprawie, zwołane na szybko, więc cię nie zapraszałem. Przyjdź we wtorek o 11”. Zdziwiła się, wtorek to pierwszy dzień po urlopie, chciała przyjść do pracy na dziewiątą, jak zwykle. Zastanowiło ją, że nikt nie powiadomił ją o zebraniu, na którym dyrektor artystyczna z nowym pomysłem jest najważniejszą osobą. „Pomyślałam naiwnie, że widocznie szef nie chciał mi psuć ostatnich dni urlopu”. Zadzwoniła do sekretarza redakcji. „Przyjdź, przyda się każda ręka do pomocy”, usłyszała. „Do jakiej pomocy, przecież ja wracam do pracy!”, pomyślała, odkładając słuchawkę. (…)

O coachingu wiele się pisze i mówi. Coraz częściej słowa „coach”, „coaching” są używane w świecie polskiego biznesu. I tak jak w Stanach Zjednoczonych, Europie Zachodniej, także w Polsce coraz więcej menadżerów, szefów, liderów ma swojego osobistego coacha.

Czym jest coaching?
Coaching ma wiele definicji, ale śmiało można stwierdzić, że esencją coachingu jest pomoc ludziom w dokonywaniu zmian w taki sposób, w jaki tego oczekują i pomoc w dążeniu w zamierzonym kierunku. Coaching niczego nie narzuca, ale stwarza okazje do samorozwoju, uczenia się nowych umiejętności i nawyków. Coachiog opiera się na założeniu, że każdy z nas ma w sobie duży potencjał, wiedzę i umiejętności, by znaleźć rozwiązanie danego problemu i się rozwijać. Czasem jednak nie potrafimy dostrzec w nas samych umiejętności i zdolności do rozwiązania danego problemu. Wtedy potrzebny jest nam coach, który uruchomi te umiejętności.

W procesie coachingu coach nie daje gotowych rozwiązań, ale poprzez zdawanie pytań uczy, jak klient ma je znaleźć w sobie. Coach przez zadawanie pytań stwarza możliwości klientowi do autorefleksji, odkrywania mocnych stron i opracowania skutecznych strategii działania, które są podstawą do dokonywania konstruktywnych zmian i osiągania zamierzonych celów. Coach w relacji z klientem działa jak lustro, pokazuje realne możliwości klienta, a jednocześnie modyfikuje jego nastawienie do samego siebie. Jest to potrzebne, albowiem często się zdarza, że klient ocenia siebie zbyt surowo, nie widzi swoich mocnych stron i umiejętności. W mojej praktyce coacha często widzę, że menadżerowie zaniżają swoje umiejętności. (…)